Παει αρκετος καιρος που εχω να γραψω και αρχισα να νιωθω ενοχες. Ειμαι καιρο σπιτι αλλα ποτε ως τωρα δεν ειχα ορεξη να μπω στη διαδικασια, σχεδον ειχα ξεχασει την υπαρξη του μπλογκ. Για τη διαθεση μου, αυτη τη φορα, δε φταινε τα φαρμακα. Φταιει που προσφατα απεκτησα ενα δευτερο προβλημα υγειας ως αποτελεσμα απο αυτα, σοβαρο σχετικα. Αφορα τα χερια (και τα δυο) και ειναι ορθοπαιδικο ζητημα. Δυστυχως δεν ειναι αναστρεψιμο με καποια αγωγη πλην, ισως, καποιων χειρουργικων επεμβασεων τις οποιες δε μπορω να κανω εφοσον περιοριζομαι απο το βασικο μου προβλημα. Το μονο που μπορω να κανω ειναι να παιρνω παυσιπονα καθημερινα.
Ακομα ομως κι αν μου δινοταν η επιλογη των εγχειρησεων το πιθανοτερο ειναι να μην εκανα απολυτως τιποτα. Μιας και το μελλον μου κρινεται αβεβαιο δε βρισκω το λογο να διορθωσω κατι τετοιο, ισως σκεφτομαι λαθος.
Περαν αυτων των εξεληξεων, το σημαντικοτερο που παρατηρω σε μενα ειναι η κατακορυφη πτωση της διαθεσης μου, ειδικα τον τελευταιο μηνα. Χαρη στο φιλο μου Κωστα αποφασισα να αρχισω να επισκεπτομαι καποιο ψυχολογο. Ελπιζω να με βοηθησει. Ειναι το μονο που ελπιζω τωρα...
